Aimo et Nadia (*) is een klein restaurant in de Via Montecuccoli in Milaan. Uitgebaat door Aimo (73), zijn vrouw Nadia (71), beiden in de keuken, en hun meer dan charmante dochter in de zaal. Gastvrijheid en culinair genieten staan hier voorop, en hun specialiteit is Toscane, waar hij vandaan komt. De tocht er naar toe is lang vanuit het centrum, maar meer dan de moeite waard. Binnen gekomen vindt een uitbundige begroeting plaats, we verstaan elkaar, Aimo en ik, totaal niet, maar dat maakt helemaal niets uit. Na een glas Franciacorta Selezione Aimo et Nadia 1995, Ca’ del Bosco (bubbels) gaan we van start. Ik begin met een amuse van polenta met een saus van ree, samen met het lekkerste stuk metworst wat ik ooit heb gegeten, gemaakt van Toscaanse wilde varkens. Daarna een crème van een soort witte selderij, met kleine gevulde pasta’s, agnolli’s, met kalfsvlees en ham, Parmezaan en olijfolie. Hierbij een glas Riesling Auslese 1986 van Meulenhof (D). Een ingelast tussengangetje, “una cosa della sole”, bestaat uit wat broodcroutons met tomatenprut, olijfolie en kappertjes. Simpel maar delicieus, kwestie van waanzinnige producten. De tortelli hierna zijn gevuld met garnalen en mozarella, op een bedje van groene courgettepuree, en getopt met courgettebloemen. Hierbij een Vitovska 2002 van Vodopivec (I, bij Trieste, goudgeel!). De volgende gang is weer een kadootje (denk ik nog in mijn onschuld) en staat niet op het menu wat ik heb genomen. Suppa Etrusca, een hele dikke soep van minimaal 20 Toscaanse groentes, waaronder minimaal 5 verschillende bonen, wortel, selderij, aardappel en courgette. Mooi, warm, wild, puur, maar zwaar. Door met “fantasy of the sea”, rouget met coquille, gamba en inktvis, in een ingekookte visfond, opgeleukt met een puree van witte bonen, groene kruiden en Siciliaanse olijven. Beestachtig! Hierbij een sauvignon Wairau reserve 2002, Saint Clair (NZ). Het pièce is kalfswang met polenta (weinig an) compôte van rode ui en een rôsti van knolselderij met Parmezaanse kaas, te gek. Hierbij een Douro Grande Escolha 1995, Quinta do Cotto (P). Aangezien ik geen toetjes wil, ik heb al genoeg gezondigd, opteer ik voor wat Italiaanse kazen met daarbij een glas Amarone della Valpollicella 1999 van Trabucchi. Not bad at all.
Om een lang verhaal af te maken, een geweldige avond, met best veel eten, die extraatjes hakken erin, en een nuance teveel wijn, maar ook een kleine dissonant. Er waren 2 menu’s, 1 goedkope en 1 wat duurdere. Ik heb gerechten gekozen uit beide menu’s, en net zoveel gangen genomen als het duurste menu, maar vervolgens geen toetjes (2) uit dat menu genomen. Volgens mijn bescheiden rekensom zou ik dus nooit meer dan het dure menu moeten betalen….. Zeker ook omdat ik niet om die 2 extra gangetjes heb gevraagd (piccolo kado, hoor het hem nog zeggen). Bij het natellen van de rekening, die volledig à la carte is berekend, kom ik op een bedrag wat 35% hoger ligt dan het duurste menu. Ik had geen zin om te zeiken, maar wel jammer!