Italiaans eten in Hong Kong klinkt best gek. Je reist de halve wereld over om uiteindelijk te bestellen wat je na een vluchtje van een uur ook kunt krijgen, en ook nog eens heel erg goed (Aimo & Nadia in Milaan bijvoorbeeld), maar Umberto Bombano heeft er wel 3 michelinsterren mee verdient, en da’s best veel.

Het restaurant zit op de tweede verdieping van een shoppingmall/kantoor-toren recht tegenover ons hotel en oogt meer dan comfortabel, wat het ook is. De binnenkomst is prima en we krijgen een mooie, zo niet de mooiste tafel, aan het raam en kijken recht ons tijdelijke huis in. De kaart is natuurlijk Italiaans opgebouwd, dus in voorgerechten, pasta’s en rijst, en hoofdgerechten, en natuurlijk een menu degustation wat we allen te groot vinden. Er komt een amuse in de vorm van een meloensoepje en een Parmezaan-puffje, beiden met een flinter Parmaham, beiden lekker.

Eric blijft op de gezonde tour, Isabel volgt, en ze nemen ieder de tonijntartaar. De beide porties passen royaal in mijn holle kies, zou ik die al hebben, de amuse was groter! Mijn spaghetti met Italiaanse gamba’s en tomatensaus is perfect al dente en lekker.

Isabel doet een inhaalslag bij het pièce en neemt de escalope Milanese (Wiener schnitzel met wat Parmezaanse kaas door het paneermeel) die mega is en lekker is. Het stuk kalfsvlees. mèt been, wordt platgeslagen, gepaneerd, gebakken en aan tafel getrancheerd. Cool ding.

Eric en ik nemen de combinatie van tenderloin en shortrib van de Mayuro (wagyu) farm uit Australië. Wederom een kleine portie, wat in het geval van wagyu nooit zo erg is, van een stukje tournedos en een stukje megazacht (te zacht) shortrib. Mooie saus ernaast en een buitengewoon lullig groentegarnituurtje (zie foto). In plaats van de aardappelpuree nemen we er een (klein) bakje groene salade naast.

We slaan de desserts over en krijgen een schaaltje met een canoli met karamel, een frozen chocolate bullet en een in 3-en gesneden ricottataartje. Lekker!

Bij binnenkomst heeft maître Marino Braccu ons keurig verwelkomd, waarschijnlijk ingefluisterd door de concierge van ons hotel, en ons verteld dat hij er persoonlijk zorg voor zal dragen dat het ons aan niets zal ontbreken, wat hij nog een keer herhaalt als hij bij onze buren aan tafel als predessert à la minute scropino maakt. We willen geen dessert maar wel de scropino, waar we hem nog even aan moeten helpen herinneren (want die krijg je alleen als je een dessert besteld. Tja, dan moet je ons niet lekker maken tijdens de amuse…).

De aan tafel gemaakte scropino bestaat voor 70% uit citroensorbet, 30% roomijs, een dash limoncello, een dash grappa en royaal geraspte Sorrento-citroen en is voortreffelijk, misschien wel het hoogtepunt van de avond, of was dat de Where dreams have no end van Silvio Jermann (I, 2013).

De les, want die zit er wel in na 3 x 3 sterren in 24 uur; trek je in Hong Kong niet teveel aan van die sterren! Weet dat je op deze plekken goed eet in een goede ambiance en met een topservice, èn dat je even bezig bent een betaalbare wijn uit de wijnbijbels te vinden. Alle, en ik bedoel echt ALLE 2-sterrenzaken in Nederland zijn beter dan die met 3 in Hong Kong, by far!

Dat zeggende snap ik er echt niets van dat Amber van Ekkebus in Hong Kong geen derde ster heeft, maar gelukkig wel als enige in Hong Kong op de lijst staat van de World 50 best (No 24). Ga daar maar naar toe, dan beleef je tenminste wat.